พระคัมภีร์สอนอะไรเกี่ยวกับการดูแลสิ่งแวดล้อม?

พระคัมภีร์พูดว่าอย่างไรเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมและความรับผิดชอบของเราต่อสิ่งแวดล้อม? หลาย​คน​คิด​ว่า​คัมภีร์​ไบเบิล​เกี่ยว​ข้อง​กับ​ศีลธรรม​ทาง​จริยธรรม ​เท่า​นั้น (กล่าว​คือ ห้าม​พูด​เท็จ, โกง, หรือ​ขโมย). หรือบางทีอาจเกี่ยวข้องกับ ชีวิตหลังความตายในสวรรค์เท่านั้น แต่ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์ โลก และชีวิตบนนั้น ตลอดจนความรับผิดชอบของเราได้รับการแนะนำไว้ในหน้าแรกของพระคัมภีร์

พระคัมภีร์ระบุว่าพระเจ้าทรงสร้างมนุษย์ตามพระฉายาของพระองค์ ในเวลาเดียวกัน พระองค์ทรงประทานหน้าที่แรกแก่มนุษย์ด้วย ตามที่พระคัมภีร์บันทึกไว้ว่า:

26 ครั้นแล้วพระเจ้าก็กล่าวว่า “เรามาสร้างมนุษย์[a]ตามภาพลักษณ์ของเรากันเถิด ให้มีคุณลักษณะเหมือนเรา และให้พวกเขาควบคุมดูแลปลาในท้องทะเล นกในอากาศ และสัตว์เลี้ยง รวมทั้งควบคุมทั่วทั้งแผ่นดินโลกและบรรดาสัตว์ที่เลื้อยคลานบนพื้นดิน”

27 ฉะนั้น พระเจ้าจึงสร้างมนุษย์ขึ้นตามภาพลักษณ์ของพระองค์

    พระองค์สร้างมนุษย์ขึ้นตามภาพลักษณ์ของพระเจ้า

    พระองค์ได้สร้างทั้งชายและหญิง[b]

28 พระเจ้าให้พรแก่พวกเขา โดยได้กล่าวกับพวกเขาว่า “จงเกิดลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง ทวีคนขึ้นจนเต็มแผ่นดินโลก และจงมีอำนาจเหนือแผ่นดินโลก ควบคุมปลาในท้องทะเล หมู่นกในอากาศ และควบคุมสิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนไหวทั้งหลายบนพื้นดิน”

ปฐมกาล 1:26-28

พระเจ้ารักษาความเป็นเจ้าของ

บางคนเข้าใจผิดว่าคำสั่ง ‘ปราบ’ และ ‘กฎ’ เป็นนัยว่าพระเจ้ามอบโลกให้มนุษย์ทำตามที่เราต้องการ เราจึงมีอิสระที่จะ ‘ปกครอง’ เหนือโลกและระบบนิเวศของโลกตามจินตนาการและจินตนาการของเรา ในวิธีคิดนี้ พระเจ้าทรงล้างพระหัตถ์จากสิ่งสร้างของพระองค์ตั้งแต่แรกเริ่ม แล้วพระองค์ก็ประทานมาให้เราทำตามใจชอบ

อย่างไรก็ตาม คัมภีร์ไบเบิลไม่เคยระบุว่ามนุษย์ในขณะนี้ ‘เป็นเจ้าของ’ โลกและจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ หลายครั้งตลอดทั้งคัมภีร์ไบเบิล พระเจ้าทรงยืนยันว่าพระองค์เป็นเจ้าของโลกอย่างต่อเนื่อง ขอพิจารณาสิ่งที่พระเจ้าตรัสผ่านทางโมเสสประมาณ 1,500 ปีก่อนคริสตศักราช

5 บัดนี้ถ้าพวกเจ้าเชื่อฟังเสียงเราและรักษาพันธสัญญาของเรา เจ้าก็จะเป็นสมบัติอันมีค่าของเราท่ามกลางชนชาติทั้งปวง ด้วยเหตุว่าโลกทั้งโลกเป็นของเรา

อพยพ 19:5

และผ่านดาวิดประมาณ 1,000 ปีก่อนคริสตศักราช

10 สัตว์ในป่าทุกตัวเป็นของเรา

    และสัตว์เลี้ยงที่อยู่บนภูเขาพันลูก

11 เรารู้จักนกในอากาศทุกตัว

    และทุกสิ่งที่เคลื่อนไหวในนาล้วนเป็นของเรา

สดุดี 50:10-11

พระเยซูเองทรงสอนว่าพระเจ้ายังคงสนใจและมีความรู้โดยละเอียดเกี่ยวกับสถานะของสัตว์ต่างๆ ในโลกนี้ ดังที่ท่านสอนว่า

²⁹ นกกระจอก 2 ตัวขายได้ในราคาเพียง 1 บาทมิใช่หรือ ถึงกระนั้น ไม่มีนกสักตัวเดียวจะตกลงพื้นได้ โดยที่พระบิดาของเจ้าไม่อนุญาต

มัทธิว 10:29

เราเป็นผู้จัดการ

วิธีการทำความเข้าใจบทบาทที่มนุษย์มอบให้อย่างถูกต้องแม่นยำยิ่งขึ้นคือการคิดว่าเราเป็น ‘ผู้จัดการ’ พระเยซูใช้ภาพนี้หลายครั้งในคำสอนของพระองค์เพื่ออธิบายความสัมพันธ์ระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์ นี่คือตัวอย่างหนึ่ง

16 พระเยซูเล่าให้พวกสาวกของพระองค์ฟังว่า “คนมั่งมีคนหนึ่งได้กล่าวหาว่า ผู้ดูแลผลประโยชน์ทำลายทรัพย์สินของเขาเสียหาย 2 ดังนั้นเขาจึงเรียกตัวมาถามว่า ‘เรื่องที่เราได้ยินเกี่ยวกับเจ้านั้นเป็นอย่างไร จงส่งบัญชีที่เจ้าดูแลผลประโยชน์อยู่คืนมา เพราะว่าเราจะไม่ให้เจ้าทำอีกแล้ว’

ลูกา 16:1-2

ในคำอุปมานี้ พระเจ้าทรงเป็น ‘เศรษฐี’ ซึ่งเป็นเจ้าของทุกสิ่ง และเราเป็นผู้จัดการ เมื่อถึงจุดหนึ่งเราจะได้รับการประเมินว่าเราจัดการสิ่งที่พระองค์เป็นเจ้าของได้อย่างไร พระเยซูทรงใช้ความสัมพันธ์นี้ในคำสอนของพระองค์อย่างสม่ำเสมอ

ในวิธีคิดนี้ เราเปรียบเสมือนผู้จัดการกองทุนบำเหน็จบำนาญ พวกเขาไม่ได้เป็นเจ้าของกองทุนบำเหน็จบำนาญ – คนที่จ่ายเงินบำนาญของพวกเขาคือเจ้าของ ผู้จัดการกองทุนได้รับมอบอำนาจให้ลงทุนและจัดการกองทุนบำเหน็จบำนาญเพื่อประโยชน์ของผู้รับบำนาญ ถ้าพวกมันไร้ความสามารถ เกียจคร้าน หรือทำงานไม่ดี เจ้าของก็จะเอาตัวอื่นไปแทน

ดังนั้นพระเจ้าจึงยังคงเป็น ‘เจ้าของ’ ของสิ่งสร้างและได้มอบอำนาจและความรับผิดชอบในการจัดการสิ่งสร้างอย่างเหมาะสมให้กับเรา ดังนั้นจึงเป็นการสุขุมรอบคอบที่จะทราบว่าเป้าหมายและความสนใจของพระองค์เกี่ยวกับการทรงสร้างคืออะไร เราสามารถเรียนรู้สิ่งนี้ได้โดยการสำรวจคำสั่งของพระองค์

หัวใจของพระเจ้าสำหรับการสร้างของพระองค์เปิดเผยผ่านคำสั่งของพระองค์

หลังจากเทศกาลปัสกาและการให้บัญญัติสิบประการโมเสสได้รับคำแนะนำโดยละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีที่ชนชาติอิสราเอลที่เพิ่งเกิดใหม่ควรตั้งตนในดินแดนแห่งพันธสัญญา พิจารณาคำแนะนำที่ให้การมองเห็นถึงคุณค่าในพระทัยของพระเจ้าเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม

25 พระผู้เป็นเจ้ากล่าวกับโมเสสที่ภูเขาซีนายว่า 2 “จงบอกชาวอิสราเอลว่า ‘เมื่อพวกเจ้าก้าวเข้าไปยังแผ่นดินที่เรามอบให้แก่เจ้า เจ้าจะต้องรักษาปีสะบาโตไว้สำหรับพระผู้เป็นเจ้า 3 เจ้าจะหว่านนาได้ 6 ปี และจะตัดแต่งสวนองุ่นได้ 6 ปี และเก็บเกี่ยวผลของมัน 4 แต่ปีที่เจ็ดควรเป็นปีสะบาโตให้แผ่นดินได้หยุดพักอย่างแท้จริง เป็นปีสะบาโตสำหรับพระผู้เป็นเจ้า เจ้าจงอย่าหว่านนาหรือตัดแต่งสวนองุ่น

เลวีนิติ 25:1-4

คำสั่งนี้มีลักษณะเฉพาะในบรรดาชาติอื่นๆ และแนวทางปฏิบัติของพวกเขาในสมัยนั้น (3,500 ปีก่อน) และแตกต่างจากที่ปฏิบัติกันทั่วไปในปัจจุบัน คำสั่งนี้ทำให้มั่นใจได้ว่าที่ดินยังคงไม่ได้รับการเพาะปลูกทุกปีที่เจ็ด ดังนั้นแผ่นดินจึงมี ‘การพักผ่อน’ เป็นระยะอย่างสม่ำเสมอ ในช่วงพักนี้ สารอาหารที่หมดไปภายใต้การทำการเกษตรอย่างหนักสามารถเติมเต็มได้ คำสั่งนี้แสดงให้เห็นว่าพระเจ้าทรงเห็นคุณค่าความยั่งยืนของสิ่งแวดล้อมในระยะยาวมากกว่าการสกัดในระยะสั้น เราสามารถขยายหลักการนี้ไปยังทรัพยากรสิ่งแวดล้อมเช่นปลา จำกัดการตกปลาตามฤดูกาลหรือหยุดการตกปลาชั่วคราวจนกว่าปลาที่จับได้มากเกินไปจะสามารถฟื้นตัวได้ คำสั่งนี้ใช้เป็นหลักการเพิ่มเติมสำหรับกิจกรรมทั้งหมดที่ทำให้ทรัพยากรธรรมชาติของเราหมดสิ้นลง ไม่ว่าจะเป็นน้ำ สัตว์ป่า ฝูงปลา หรือป่าไม้

แนวทางนี้ดูเหมือนจะเป็นประโยชน์ต่อสิ่งแวดล้อม แต่คุณคงสงสัยว่าชาวอิสราเอลกินอย่างไรในปีที่ไม่ได้ปลูก คนเหล่านี้เป็นเหมือนเราและพวกเขาก็ถามคำถามนี้เช่นเดียวกัน พระคัมภีร์บันทึกการแลกเปลี่ยน:

¹⁸ ฉะนั้น พวกเจ้าจงกระทำตามกฎเกณฑ์ของเรา และรักษาปฏิบัติตามคำบัญชาของเรา เพื่อพวกเจ้าจะอาศัยอยู่ในแผ่นดินอย่างปลอดภัย ¹⁹ แผ่นดินจะให้ผลผลิต และพวกเจ้าจะรับประทานจนอิ่มหนำและอาศัยในแผ่นดินอย่างปลอดภัย ²⁰ และถ้าพวกเจ้าพูดว่า “พวกเราจะรับประทานอะไรในปีที่เจ็ดเล่า ถ้าหากเราหว่านหรือเก็บเกี่ยวพืชผลของเราไม่ได้” ²¹ เราจะบัญชาพรของเราให้เกิดแก่เจ้าในปีที่หก เพื่อให้เจ้าได้รับพืชผลไว้ใช้ถึง 3 ปี ²² เมื่อพวกเจ้าหว่านในปีที่แปด เจ้าจะรับประทานพืชผลเก่าจนถึงปีที่เก้าซึ่งจะผลิตได้ผลรุ่นใหม่

เลวีนิติ 25:18-22

ห่วงสวัสดิภาพสัตว์

4 อย่าเอาตะกร้อครอบปากโคขณะที่มันกำลังนวดข้าวอยู่[a]

เฉลยธรรมบัญญัติ 25:4

ชาวอิสราเอลต้องปฏิบัติต่อสัตว์พาหนะอย่างดี พวกเขาไม่ควรกักขังสัตว์ที่เหยียบเมล็ดข้าว (เพื่อที่มันจะนวดข้าว) จากการเพลิดเพลินกับผลแห่งความพยายามและการทำงานของพวกเขา

11 แต่นีนะเวห์มีประชากรมากกว่า 120,000 คนซึ่งไม่รู้ว่ามือไหนเป็นมือขวา มือไหนเป็นมือซ้าย และมีสัตว์เลี้ยงเป็นจำนวนมากด้วย แล้วเราไม่ควรที่จะสงสารนีนะเวห์เมืองอันยิ่งใหญ่หรือ”

โยนาห์ 4:11

นี่มาจากหนังสือโยนาห์ที่รู้จักกันดี ในหนังสือเล่มนี้ สัตว์ทะเลขนาดยักษ์ได้กลืนโยนาห์เข้าไปก่อนที่เขาจะเชื่อฟังการเรียกของเขาให้เทศนาการกลับใจแก่ชาวเมืองนีนะเวห์ที่ชั่วร้าย โยนาห์โกรธพระเจ้าที่พวกเขากลับใจจากคำเทศนาของเขาและได้เปลี่ยนการพิพากษาของพระองค์ โยนาห์บ่นอย่างขมขื่นต่อพระเจ้า ข้อความข้างต้นเป็นการตอบสนองของพระเจ้าต่อการร้องเรียนของเขา นอกเหนือจากการเปิดเผยความห่วงใยของพระเจ้าที่มีต่อชาวเมืองนีนะเวห์แล้ว พระองค์ยังทรงเปิดเผยความห่วงใยต่อสัตว์ต่างๆ พระเจ้าพอพระทัยที่สัตว์เหล่านี้ได้รับการไว้ชีวิตเพราะชาวเมืองนีนะเวห์กลับใจ

การพิพากษาสำหรับผู้ที่ทำร้ายแผ่นดิน

หนังสือวิวรณ์ หนังสือเล่มสุดท้ายของพระคัมภีร์นำเสนอภาพอนาคตของโลกของเรา หัวข้อที่แพร่หลายของอนาคตที่คาดการณ์ไว้มีศูนย์กลางอยู่ที่การตัดสินที่กำลังจะมาถึง การตัดสินที่กำลังจะมาถึงเกิดขึ้นด้วยเหตุผลหลายประการ ได้แก่ :

18 ประเทศชาติทั้งหลายโกรธแค้น

    และการพิพากษาของพระองค์ก็มาถึงแล้ว

ถึงเวลาที่พระองค์จะพิพากษาคนที่ตายไป

    และจะมอบรางวัลแก่ผู้รับใช้ของพระองค์

คือบรรดาผู้เผยคำกล่าวของพระเจ้า

    แก่ผู้บริสุทธิ์ของพระเจ้า

และแก่บรรดาผู้ที่เกรงกลัวพระนามของพระองค์ทั้งผู้ใหญ่ผู้น้อย

    และจะทำลายพวกที่ทำลายแผ่นดินโลก”

วิวรณ์ 11:18

กล่าวอีกนัยหนึ่ง พระคัมภีร์ทำนายว่ามนุษยชาติ แทนที่จะจัดการโลกและระบบนิเวศน์ในลักษณะที่สอดคล้องกับเจตจำนงของเจ้าของ โลกจะ ‘ทำลายโลก’ สิ่งนี้จะกระตุ้นการพิพากษาเพื่อทำลายผู้กระทำผิด

อะไรคือสัญญาณของการ ‘สิ้นสุด’ ที่เรากำลังทำลายโลก?

²⁵ จะมีปรากฏการณ์อัศจรรย์ที่ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดวงดาว ชาติต่างๆ บนโลกจะได้รับความทุกข์ร้อน และงงงวยกับเสียงทะเลและคลื่นซึ่งก้องคำราม

ลูกา 21:25

⁸ ทูตสวรรค์องค์ที่สี่ก็เทขันของท่านลงบนดวงอาทิตย์ และดวงอาทิตย์ก็ได้รับอนุญาตให้ใช้ไฟเผาไหม้มนุษย์ได้ด้วยไฟ ⁹ แล้วมนุษย์ก็ถูกความร้อนอันแรงกล้าแผดเผา พวกเขาพูดหมิ่นประมาทพระนามของพระเจ้าผู้มีอานุภาพเหนือภัยพิบัติเหล่านี้ แต่พวกเขาก็ไม่ยอมกลับใจและไม่สรรเสริญพระบารมีของพระองค์

วิวรณ์ 16:8-9

สัญญาณเหล่านี้ที่เขียนไว้เมื่อ 2,000 ปีที่แล้วฟังดูเหมือนระดับน้ำทะเลที่สูงขึ้นและความรุนแรงที่เพิ่มขึ้นของพายุในมหาสมุทรที่เราพบเห็นในปัจจุบันซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของภาวะโลกร้อน บางทีเราควรฟังคำเตือนโบราณ

เราสามารถทำอะไรเพื่อช่วยสิ่งแวดล้อมของเราได้บ้าง?

ต่อไปนี้คือขั้นตอนบางส่วนที่เราสามารถทำได้เพื่อมุ่งสู่สภาพแวดล้อมที่ดีขึ้น:

• ลดของเสียของคุณโดยการนำผลิตภัณฑ์กลับมาใช้ซ้ำให้ได้มากที่สุดก่อนที่จะนำไปรีไซเคิล รีไซเคิลสิ่งของที่สามารถแปรรูปและนำกลับมาใช้ใหม่ได้ เช่น กระดาษ พลาสติก และโลหะ
• พลาสติกเป็นอันตรายต่อสิ่งแวดล้อม ดังนั้นการลดการใช้พลาสติกจึงเป็นขั้นตอนแรกที่ง่าย คุณสามารถทำตามขั้นตอนง่ายๆ เช่น พกขวดน้ำติดตัวแทนการซื้อน้ำในขวดพลาสติก ใช้ถุงช้อปปิ้งพลาสติกของคุณซ้ำ ใช้ภาชนะโลหะหรือแก้วเพื่อเก็บอาหาร ขนมและอาหารบางอย่างยังคงถูกห่อด้วยพลาสติก คุณสามารถลองซื้อเหล่านี้เป็นกลุ่มแล้วเก็บไว้ในภาชนะที่ใช้ซ้ำได้
• น้ำเป็นสิ่งสำคัญของสิ่งแวดล้อม ประหยัดน้ำโดยใช้ความระมัดระวัง เช่น ปิดก๊อกน้ำเมื่อไม่ได้ใช้งาน ซ่อมท่อน้ำหยดและก๊อกน้ำ
• ใช้ผลิตภัณฑ์ประหยัดพลังงาน ตัวอย่างเช่น การใช้หลอดไฟที่ประหยัดพลังงานไม่เพียงแต่ดีต่อสิ่งแวดล้อม (โดยมีปริมาณคาร์บอนฟุตพรินต์ที่ต่ำกว่า) แต่ยังช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายด้านพลังงานของคุณอีกด้วย
• ใช้ระบบขนส่งมวลชนแทนการใช้รถยนต์ของคุณเอง ขั้นตอนนี้ไม่ใช่วิธีที่ง่ายที่สุดเสมอไป เพราะสะดวกกว่าการเดินหรือขึ้นรถประจำทางมาก แต่ลองเดินเป็นระยะทางสั้น ๆ เพื่อออกกำลังกายและปกป้องสิ่งแวดล้อม ถ้าอากาศดีลองปั่นจักรยาน การซื้อรถยนต์ไฟฟ้าแทนรถยนต์ที่ใช้เชื้อเพลิงฟอสซิลเป็นอีกวิธีหนึ่งที่เราสามารถลดการปล่อยก๊าซคาร์บอนที่เกิดจากรถยนต์ได้
• ใช้ผลิตภัณฑ์ที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมซึ่งไม่ทำลายสิ่งแวดล้อม ซึ่งรวมถึงอาหารออร์แกนิกหรือผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดที่ย่อยสลายได้ทางชีวภาพ 
• อย่าทิ้งขยะ เนื่องจากการทิ้งขยะทำให้พลาสติกจำนวนมากไหลลงสู่มหาสมุทรและแหล่งน้ำจืด
• จำไว้ว่าการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ สามารถสร้างความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ได้ ไม่ว่าคุณจะก้าวไปสู่การปกป้องสิ่งแวดล้อมอะไรก็ตาม หากคุณรักษามันไว้ตลอดชีวิต จะสร้างความแตกต่างได้
• ส่งต่อเคล็ดลับและกลยุทธ์เหล่านี้ให้กับผู้อื่น
• ให้ความรู้ผู้คน โดยเฉพาะผู้ที่อายุน้อยกว่า เกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมและความสำคัญของการปกป้องสิ่งแวดล้อม โซเชียลมีเดียเป็นส่วนสำคัญในชีวิตของเรา ใช้โซเชียลมีเดียเพื่อแบ่งปันข้อมูลเกี่ยวกับปัญหาสิ่งแวดล้อมและวิธีที่เราจะปกป้องมันได้
• ปฏิบัติตามมาตรการป้องกันเหล่านี้เพื่อที่คุณจะได้เป็นตัวอย่างแก่ผู้อื่น ผู้คนมีแนวโน้มที่จะรับเอานิสัยใหม่มาใช้เมื่อพวกเขาเห็นคนอื่นปฏิบัติ