Skip to content
Home » เราได้รับข้อความศักดิ์สิทธิ์โบราณที่เราอ่านทุกวันนี้ได้อย่างไร

เราได้รับข้อความศักดิ์สิทธิ์โบราณที่เราอ่านทุกวันนี้ได้อย่างไร


พระคัมภีร์และพระไตรปิฎกหรือตะกร้าสามใบ มีส่วนที่เหมือนกันมาก ทั้งสองเป็นตำราโบราณอันศักดิ์สิทธิ์ อีกทั้งทั้งสองยังถูกเขียนด้วยภาษาที่ไม่ใช้ปกติในปัจจุบัน ดังนั้นหนังสือเหล่านี้จึงจำเป็นที่จะต้องมีการแปล หนังสือพระคัมภีร์เขียนเป็นภาษากรีกและฮีบรู แต่พระไตรปิฎกเดิมเป็นภาษาบาลีและสันสกฤต นอกจากนี้ เนื่องจากมีการเขียนขึ้นเมื่อนานมาแล้ว จึงต้องใช้ระเบียบวินัยของการวิจารณ์ข้อความเพื่อพิจารณาความน่าเชื่อถือของข้อความ ทีนี้เราจะพิจารณาประเด็นเหล่านี้ที่หล่อหลอมทั้งพระคัมภีร์และพระไตรปิฎก (รวมถึงพุทธวจนะ ด้วย )

ข้อความวิจารณ์

Textual Criticism หรือการวิจารย์ตัวบท คือระเบียบวินัยทางวิชาการที่กำหนดว่าข้อความโบราณมีการเปลี่ยนแปลงจากองค์ประกอบดั้งเดิมจนถึงปัจจุบันหรือไม่ เนื่องจากเป็นวินัยทางวิชาการจึงใช้กับงานเขียนโบราณจากภาษาใดก็ได้ 

ช่วงเวลา

ตัวอย่างไทม์ไลน์ที่แสดงให้เห็นว่างานเขียนโบราณมาถึงเราในทุกวันนี้ได้อย่างไร

แผนผังนี้แสดงตัวอย่างเอกสารสมมุติที่เขียนขึ้นเมื่อ 500 ปีก่อนคริสตศักราช ข้อความเดิมอยู่ได้ไม่นาน ดังนั้นก่อนที่มันจะสลายตัว สูญหาย หรือถูกทำลาย จะต้องทำสำเนาต้นฉบับ (MSS) ของมันเสียก่อน (สำเนาที่ 1) กลุ่มคนมืออาชีพที่เรียกว่าอาลักษณ์ได้ทำการคัดลอก เมื่อหลายปีล่วงไปพวกอาลักษณ์จะทำการคัดลอก (สำเนาที่ 2 และ 3) ของสำเนาฉบับที่ 1 เมื่อถึงจุดหนึ่ง สำเนาจะถูกรักษาไว้เพื่อให้ยังคงไว้ในปัจจุบัน (สำเนาที่ 3)

ในแผนภาพตัวอย่างของเรา ผู้จดบันทึกได้สร้างสำเนาที่ยังหลงเหลืออยู่นี้ในปี ค.ศ. 500 ซึ่งหมายความว่าเราสามารถรู้สถานะข้อความที่เก่าที่สุดได้หลังจากปีค.ศ. 500 เท่านั้น ดังนั้นเวลาตั้งแต่ ปี500 ก่อนคริสตศักราชถึงปีค.ศ.500 (ระยะของ x ที่ระบุในแผนภาพ) ก่อตัวเป็นช่วงเวลาที่มีความไม่แน่นอนทางข้อความ แม้ว่าต้นฉบับจะถูกเขียนขึ้นนานแล้ว แต่ต้นฉบับทั้งหมดก่อนปี ค.ศ. 500 ได้หายไปแล้ว ดังนั้นเราจึงไม่สามารถประเมินสำเนาจากช่วงเวลานี้ได้

ตัวอย่างเช่น หากผู้อาลักษณ์ทำการเปลี่ยนแปลงข้อความตอนที่คัดลอกสำเนาที่ 2 จากสำเนาที่ 1 เราจะไม่ทราบเนื่องจากในปัจจุบันไม่มีเอกสารเหล่านี้ให้เปรียบเทียบกัน ช่วงเวลานี้เกิดขึ้นก่อนสำเนาที่ถูกเก็บรักษาไว้ (ระยะเวลา x) จึงเป็นช่วงเวลาของความไม่แน่นอนของข้อความ ดังนั้น หลักการแรกที่ใช้ในการวิจารณ์ข้อความคือการวัดช่วงเวลานี้ ยิ่งช่วงเวลานี้สั้นลง x ก็ยิ่งมีความมั่นใจมากขึ้นในการเก็บรักษาเอกสารที่ถูกต้องตามยุคสมัยของเรา เนื่องจากช่วงเวลาแห่งความไม่แน่นอนจะลดลง

จำนวนต้นฉบับที่ยังคงมีอยู่

หลักการที่สองที่ใช้ในการวิจารณ์ข้อความคือ การนับจำนวนต้นฉบับที่มีอยู่ในปัจจุบัน ภาพประกอบตัวอย่างของเราด้านบนแสดงให้เห็นต้นฉบับที่มีอยู่เพียงฉบับเดียว ( ฉบับที่ 3 ) แต่ปัจจุบันมักจะมีต้นฉบับมากกว่าหนึ่งสำเนา ยิ่งในปัจจุบันมีต้นฉบับมากเท่าไร ข้อมูลต้นฉบับก็ยิ่งดีขึ้นเท่านั้น จากนั้นนักประวัติศาสตร์สามารถเปรียบเทียบกับสำเนาอื่นๆ เพื่อดูว่าสำเนาเหล่านี้เบี่ยงเบนจากกันและกันมากน้อยเพียงใด ดังนั้น จำนวนต้นฉบับที่มีอยู่จึงกลายเป็นตัวบ่งชี้ที่สองที่กำหนดความน่าเชื่อถือของข้อความในงานเขียนโบราณ

การวิจารย์บทของพระคัมภีร์และพระไตรปิฎก

ตอนนี้เราใช้ข้อมูลพื้นฐานนี้เพื่อทำความเข้าใจ และประเมินเนื้อหาของทั้งพระคัมภีร์และพระไตรปิฎก

ผู้แต่งต้นฉบับและงานเขียน

นักเขียนและตัวละครหลักในพระคัมภีร์

ไทม์ไลน์นี้แสดงผู้เขียนและผู้เผยพระวจนะที่สำคัญของพระคัมภีร์ (แม้ว่าจะไม่ใช่ทั้งหมดเนื่องจากจะทำให้เส้นเวลายุ่งเหยิง) นักเขียนพันธสัญญาเดิมแต่ละคนเขียนหนังสือในช่วงชีวิตของพวกเขา เนื่องจากพวกเขามีชีวิตอยู่เมื่อนานมาแล้วงานเขียนของพวกเขาจึงเป็นหนึ่งในงานเขียนยุคแรกสุดที่เคยมีมา อันที่จริง มีหลักฐานบ่งชี้ว่าระบบการเขียนตัวอักษรทั้งหมดที่ใช้ในปัจจุบันมาจากระบบที่พัฒนาโดยชาวฮีบรู

พระพุทธเจ้าถูกรวมอยู่ในไทม์ไลน์นี้ด้วย

ตอนนี้เรารวมพระพุทธเจ้าไว้ที่ส่วนล่างของไทม์ไลน์ พระองค์มีพระชนย์อยู่ในช่วงเวลาเดียวกับผู้เขียนพันธสัญญาเดิมในช่วงหลังหลายคน แต่สาวกของพระองค์รักษาคำสอนของพระองค์ด้วยวาจาไม่ใช่ลายลักษณ์อักษร

หนังสือพันธสัญญาใหม่ถูกรวมอยู่ในไทม์ไลน์นี้ด้วย

ตอนนี้เราได้เพิ่มงานเขียนในพันธสัญญาใหม่ในไทม์ไลน์เข้าไปด้วย พระเยซูไม่ได้เขียนหนังสือเล่มใดในพันธสัญญาใหม่ แต่เป็นสาวกและอัครสาวกเขียนหนังสือทั้ง 27 เล่มของพันธสัญญาใหม่ การตรึงกางเขนและการฟื้นคืนพระชนม์ของพระเยซูเกิดขึ้นในปีค.ศ.33 อัครสาวกของพระองค์เขียนหนังสือพันธสัญญาใหม่ประมาณช่วง 50 ปีระหว่างคริสตศักราชที่ 40 – 90 เราแสดงช่วงเวลานี้ในรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีน้ำเงินหลังพระเยซู

พระสูตรแรกถูกเพิ่มลงในไทม์ไลน์

ในทำนองเดียวกัน พระพุทธเจ้าก็มิได้ทรงนิพนธ์พระสูตรหรือพระไตรปิฎกแต่อย่างใด ประเพณีทางพุทธศาสนาและนักวิชาการชี้ให้เห็นว่า หลังจากการส่งพระไตรปิฎกด้วยปากเปล่าแล้ว พระสงฆ์ได้เขียนพระสูตรเป็นครั้งแรกในศตวรรษแรกก่อนคริสตศักราช เราแสดงสิ่งนี้ด้วยสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินอีกอันที่ด้านล่างของไทม์ไลน์

ข้อความในพระคัมภีร์ถึงวันนี้

สำเนาของต้นฉบับที่มีอยู่

ตอนนี้เรารวมสำเนาต้นฉบับที่เก็บรักษาไว้ได้ในปัจจุบันเนื่องจากไม่มีงานเขียนต้นฉบับอีกต่อไป นักวิชาการลงวันที่สำเนาที่เก่าแก่ที่สุดที่มีอยู่ในปัจจุบันของหนังสือพันธสัญญาเดิมหรือที่เรียกว่า Dead Sea Scrolls หรือ ม้วนหนังสือทะเลตายจาก 250 – 100 ปีก่อนคริสตศักราช  บทความนี้มีข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับ Dead Sea Scrolls หาดูได้ที่นี่ เหล่าอาลักษณ์จึงคัดลอกต้นฉบับภาษาฮีบรูเหล่านี้เพียงไม่กี่ร้อยปีหลังจากผู้เขียนเขียนต้นฉบับ (เยเรมีย์ เศคาริยาห์ ฯลฯ) เราแสดงม้วนหนังสือทะเลตายเหล่านี้โดยเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีเขียวขนาดเล็กในไทม์ไลน์

นักโบราณคดีและนักวิชาการได้ค้นพบสำเนาต้นฉบับมากกว่า 24,000 ส่วนของพันธสัญญาใหม่ พิพิธภัณฑ์และสถาบันต่างๆ ทั่วโลกจัดเก็บสำเนาจำนวนมากเหล่านี้ไว้ ในจำนวนนี้ประมาณ 5,000 สำเนาเป็นภาษากรีก ซึ่งเป็นภาษาที่ผู้เขียนพันธสัญญาใหม่เขียนขึ้น นักวิชาการลงวันที่สำเนาพันธสัญญาใหม่ที่เก่าแก่ที่สุดในปี ค.ศ.125 ประมาณ 50 ปีหลังจากต้นฉบับ จากนั้นในอีก 1,100 ปีต่อมา นักธรรมาจารย์ได้คัดลอกต้นฉบับที่เหลืออีก 24,000 ฉบับ สี่เหลี่ยมผืนผ้าสีเขียวยาวแสดงถึงช่วงเวลาที่อาลักษณ์ทำสำเนาเหล่านี้

พุทธสูตรจนถึงปัจจุบัน

สำเนาพระสูตรที่เก่าแก่ที่สุดที่มีอยู่ในปัจจุบัน มีประมาณ 150 ต้นฉบับและเขียนด้วยภาษากันฮารีที่ถูกพบในภาคเหนือของประเทศปากีสถาน นักวิชาการระบุวันที่เหล่านี้ระหว่างศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตศักราชถึงศตวรรษที่ 3 ในคริสตศักราชที่แสดงในสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีเหลืองใต้เส้นไทม์ไลน์

เนื่องจากภาษาบาลีและอักษรจีนเป็นข้อความทางพุทธศาสนาที่สำคัญที่สุด ไทม์ไลน์จึงรวมสิ่งเหล่านี้ไว้ด้วย พระไตรปิฎกจีนฉบับแรกสุดที่มีอยู่เรียกว่าพระไตรปิฎกจ้าวเฉิงจิน (趙城金藏) สร้างขึ้นในสมัยกุบไลข่านแห่งราชวงศ์หยวนในค.ศ. 1150 พระไตรปิฎกภาษาบาลียุคแรกสุดที่ได้รับการยอมรับจากสำนักเถรวาทมีอายุถึงปลายคริสต์ศตวรรตที่15 เรารวมทั้งสองสิ่งนี้ไว้ในไทม์ไลน์เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีเหลือง

ในที่สุด ในการประชุมพุทธสภาครั้ง 6 ระหว่างปีค.ศ. 1954-1956 ผู้นำประชุมกันเพื่อพิจรณาขั้นตอนสุดท้ายและการแก้ไขข้อความภาษาบาลี ซึ่งเรารวมสิ่งนี้ไว้ในไทม์ไลน์ไว้แล้ว เนื่องจากปัจจุบันภาษาบาลีและสันสกฤตไม่ได้ถูกใช้เป็นประจำ นักภาษาศาสตร์จึงต้องแปลข้อความเหล่านี้เป็นภาษาอังกฤษ ไทย พม่า เขมร สิงหล หรือภาษาอื่นที่มียังชีวิตอยู่เพื่อที่จะอ่านข้อความเหล่านี้

การแปลและการทับศัพท์

เดิมผู้เขียนพระคัมภีร์เขียนเป็นภาษาฮิบรู (สำหรับพันธสัญญาเดิม) และในภาษากรีก (สำหรับพันธสัญญาใหม่) พวกเขาเขียนพันธสัญญาใหม่เป็นภาษากรีก เพราะในสมัยนั้นภาษากรีกเป็นภาษาสากลเช่นเดียวกับภาษาอังกฤษในปัจจุบัน การเข้าใจอิทธิพลของภาษากรีกที่มีต่อทั้งพันธสัญญาเดิมและพันธสัญญาใหม่เป็นสิ่งสำคัญในการทำความเข้าใจการแปลพระคัมภีร์สมัยใหม่ 

เราต้องเข้าใจพื้นฐานของการแปลเสียก่อน ผู้แปลบางครั้งเลือกที่จะแปลด้วยเสียง ที่คล้ายคลึงกัน มากกว่าความหมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงชื่อหรือชื่อเรื่อง สิ่งนี้เรียกว่าการทับศัพท์ รูปภาพด้านล่างแสดงความแตกต่างระหว่างการแปลและการทับศัพท์ จากภาษาสิงหล คุณสามารถเลือกได้สองวิธีในการนำคำว่า ‘Three Baskets’ เป็นภาษาอังกฤษ คุณสามารถแปลตามความหมายที่ให้ ‘สามตะกร้า’ หรือแปลตามเสียงเป็น ‘พระไตรปิฎก’ (Tripitaka อาจอ่านว่า ไตร-ปิ-ตะ-กะ ซึ่งอาจเพี้ยนเป็นคำว่า พระไตรปิฎก ในปัจจุบัน)

ภาพนี้ใช้คำศัพท์ภาษาสิงหล ‘තිපිටකය’ เพื่อแสดงให้เห็นว่าเราสามารถแปลหรือทับศัพท์จากภาษาหนึ่งไปยังอีกภาษาหนึ่งได้อย่างไร

ไม่มีคำว่า ‘ถูก’ หรือ ‘ผิด’ ในการเลือกการแปลหรือการทับศัพท์สำหรับชื่อเรื่องและคำสำคัญ ตัวเลือกขึ้นอยู่กับว่าผู้คนเข้าใจหรือยอมรับคำศัพท์ในภาษาของผู้รับได้ดีเพียงใด

พระคัมภีร์ไบเบิลฉบับเก่า

การแปลพระคัมภีร์ครั้งแรกเกิดขึ้นพร้อมกับการแปลพันธสัญญาเดิมในภาษาฮีบรูเป็นภาษากรีกประมาณ 250 ปีก่อนคริสตศักราช การแปลนี้เรียกว่าSeptuagint (หรือ LXX) ซึ่งมีอิทธิพลมาก เพื่อไม่ให้เส้นเวลาของเรารกรุงรัง เราจึงไม่ได้รวมพระคัมภีร์ไบเบิลฉบับเดิมไว้ในนั้น แต่โดยพื้นฐานแล้วก็เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่มีการคัดลอกหนังสือม้วนหนังสือทะเลตายในภาษาฮิบรู ดังนั้นพันธสัญญาเดิมจึงมีทั้งภาษาฮีบรูและกรีกหลังจากปี 250 ก่อนคริสตศักราช เนื่องจากพันธสัญญาใหม่เป็นภาษากรีก ข้อความอ้างอิงมากมายในพันธสัญญาเดิมจึงมาจากพระคัมภีร์ไบเบิลฉบับภาษากรีก

การแปลและการทับศัพท์ในพันธสัญญาเดิม

ภาพด้านล่างแสดงให้เห็นว่าสิ่งนี้ส่งผลกระทบต่อพระคัมภีร์ไบเบิลทั้งหมดในยุคปัจจุบันอย่างไร โดยมีขั้นตอนการแปลแสดงเป็นช่องๆ

สิ่งนี้แสดงให้เห็นกระบวนการแปลพระคัมภีร์เป็นภาษาสมัยใหม่

พันธสัญญาเดิมภาษาฮีบรูดั้งเดิมอยู่ในช่องที่ 1 เนื่องจาก Septuagint หรือพระคัมภัร์ฉบับเดิมเป็นการแปลจากภาษาฮีบรูเป็นภาษากรีก (ในปี 250 ก่อนคริสตศักราช) เราจึงแสดงลูกศรที่เคลื่อนจากช่องที่1 ไปช่องที่2 ผู้เขียนพันธสัญญาใหม่เขียนพันธสัญญาใหม่เป็นภาษากรีก ดังนั้นหมายความว่าในช่องที่ 2 มีทั้งพันธสัญญาเดิมและพันธสัญญาใหม่ ในครึ่งล่าง (ช่องที่ 3) เป็นการแปลพระคัมภีร์ในภาษาสมัยใหม่ (เช่น ภาษาอังกฤษ) นักภาษาศาสตร์แปลพันธสัญญาเดิมจากภาษาฮีบรูดั้งเดิม (1 -> 3) และพันธสัญญาใหม่จากภาษากรีก (2 -> 3) ผู้แปลต้องตัดสินใจว่าจะทับศัพท์หรือแปลชื่อและชื่อเรื่องตามที่อธิบายไว้ข้างต้น

การรู้การแปล/การทับศัพท์และพระคัมภีร์ไบเบิลฉบับเดิมได้ให้พื้นฐานความเข้าใจว่าชื่อเรื่อง ‘พระคริสต์’ มาจากไหน ศาสดาพยากรณ์เขียนคำพยากรณ์เกี่ยวกับพระคริสต์ผู้เสด็จมาโดยเริ่มตั้งแต่หนึ่งพันปีก่อนที่พระเยซูคริสต์จะเสด็จมาบนโลก คำพยากรณ์เหล่านี้เป็นหลักฐานว่าการกลับชาติมาเกิดของพระเยซูคริสต์เป็นแผนการของพระผู้สร้าง เรามาดูกันว่าชื่อ ‘พระคริสต์’ มาจากไหน

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *