เราได้รับข้อความศักดิ์สิทธิ์โบราณที่เราอ่านทุกวันนี้ได้อย่างไร

พระคัมภีร์และพระไตรปิฎกหรือตะกร้าสามใบมีส่วนเหมือนกันมาก ทั้งสองเป็นตำราโบราณอันศักดิ์สิทธิ์ พวกเขายังเขียนด้วยภาษาที่ไม่ปกติในปัจจุบัน ดังนั้นพวกเขาจึงจำเป็นต้องแปล หนังสือพระคัมภีร์เขียนเป็นภาษากรีกและฮีบรู แต่เดิมพระไตรปิฎกเป็นภาษาบาลีและสันสกฤต นอกจากนี้ เนื่องจากมีการเขียนขึ้นเมื่อนานมาแล้ว จึงต้องใช้ระเบียบวินัยของการวิจารณ์ข้อความเพื่อพิจารณาความน่าเชื่อถือของข้อความ ที่นี่เราพิจารณาประเด็นเหล่านี้ที่หล่อหลอมทั้งพระคัมภีร์และพระไตรปิฎก (รวมถึงพุทธวจนะ ด้วย )

ข้อความวิจารณ์

Textual Critism คือระเบียบวินัยทางวิชาการที่กำหนดว่าข้อความโบราณมีการเปลี่ยนแปลงจากองค์ประกอบดั้งเดิมจนถึงปัจจุบันหรือไม่ เนื่องจากเป็นวินัยทางวิชาการจึงใช้กับงานเขียนโบราณจากภาษาใดก็ได้ 

ช่วงเวลา

แผนผังนี้แสดงตัวอย่างเอกสารสมมุติที่เขียนขึ้นเมื่อ 500 ปีก่อนคริสตศักราช ข้อความเดิมอยู่ได้ไม่นาน ดังนั้นก่อนที่มันจะสลายตัว สูญหาย หรือถูกทำลาย จะต้องทำสำเนาต้นฉบับ (MSS) ของมันเสียก่อน (สำเนาที่ 1) กลุ่มคนมืออาชีพที่เรียกว่าอาลักษณ์ได้ทำการคัดลอก เมื่อหลายปีล่วงไป พวกอาลักษณ์จะทำสำเนา (สำเนาที่ 2 และ 3) ของสำเนาที่ 1 ในบางจุดสำเนาจะถูกรักษาไว้เพื่อให้มีอยู่ในปัจจุบัน (สำเนาที่ 3)

ในแผนภาพตัวอย่างของเรา ผู้จดบันทึกได้สร้างสำเนาที่ยังหลงเหลืออยู่นี้ในปี ส.ศ. 500 ซึ่งหมายความว่าเร็วที่สุดที่เราสามารถรู้สถานะของข้อความได้คือหลังปี ค.ศ. 500 เท่านั้น ดังนั้นเวลาตั้งแต่ 500 ก่อนคริสตศักราชถึง 500 ส.ศ. (ระบุxในแผนภาพ) ก่อตัวเป็นช่วงเวลาแห่งความไม่แน่นอนทางข้อความ แม้ว่าต้นฉบับจะถูกเขียนขึ้นนานแล้ว แต่ต้นฉบับทั้งหมดก่อนปี ค.ศ. 500 ได้หายไปแล้ว ดังนั้นเราจึงไม่สามารถประเมินสำเนาจากช่วงเวลานี้ได้

ตัวอย่างเช่น หากผู้อาลักษณ์ทำการเปลี่ยนแปลงข้อความเมื่อพวกเขาคัดลอกสำเนาที่ 2 จากสำเนาที่ 1 เราจะไม่ทราบเนื่องจากในปัจจุบันไม่มีเอกสารเหล่านี้ให้เปรียบเทียบกัน ช่วงเวลานี้ก่อนสำเนาที่มีอยู่ (ระยะเวลา x) จึงเป็นช่วงเวลาของความไม่แน่นอนของข้อความ ดังนั้น หลักการแรกที่ใช้ในการวิจารณ์ข้อความคือการวัดช่วงเวลานี้ ยิ่งช่วงเวลานี้สั้นลง x ก็ยิ่งมีความมั่นใจมากขึ้นในการเก็บรักษาเอกสารที่ถูกต้องตามยุคสมัยของเรา เนื่องจากช่วงเวลาแห่งความไม่แน่นอนจะลดลง

จำนวนต้นฉบับที่มีอยู่

หลักการที่สองที่ใช้ในการวิจารณ์ข้อความคือการนับจำนวนต้นฉบับที่มีอยู่ในปัจจุบัน ภาพประกอบตัวอย่างของเราด้านบนแสดงให้เห็นต้นฉบับที่มีอยู่เพียงฉบับเดียว ( ฉบับ ^ที่ 3 ) แต่ปัจจุบันมักจะมีต้นฉบับมากกว่าหนึ่งสำเนา ยิ่งในปัจจุบันมีต้นฉบับมากเท่าไร ข้อมูลต้นฉบับก็ยิ่งดีขึ้นเท่านั้น จากนั้นนักประวัติศาสตร์สามารถเปรียบเทียบสำเนากับสำเนาอื่นๆ เพื่อดูว่าสำเนาเหล่านี้เบี่ยงเบนจากกันและกันมากน้อยเพียงใด ดังนั้น จำนวนต้นฉบับที่มีอยู่จึงกลายเป็นตัวบ่งชี้ที่สองที่กำหนดความน่าเชื่อถือของข้อความในงานเขียนโบราณ

ข้อความวิจารณ์พระคัมภีร์และพระไตรปิฎก

ตอนนี้เราใช้ข้อมูลพื้นฐานนี้เพื่อทำความเข้าใจและประเมินเนื้อหาของทั้งพระคัมภีร์และพระไตรปิฎก

ผู้แต่งต้นฉบับและงานเขียน

เส้นเวลานี้แสดงผู้เขียนและผู้เผยพระวจนะที่สำคัญของพระคัมภีร์ (แม้ว่าจะไม่ใช่ทั้งหมดเนื่องจากจะทำให้เส้นเวลายุ่งเหยิง) นักเขียนพันธสัญญาเดิมแต่ละคนเขียนหนังสือในช่วงชีวิตของพวกเขา เนื่องจากพวกเขามีชีวิตอยู่เมื่อนานมาแล้วงานเขียนของพวกเขาจึงเป็นหนึ่งในงานเขียนยุคแรกสุดที่เคยมีมา อันที่จริง มีหลักฐานบ่งชี้ว่าระบบการเขียนตัวอักษรทั้งหมดที่ใช้ในปัจจุบันมาจากระบบที่พัฒนาโดยชาวฮีบรู

ตอนนี้เรารวมพระพุทธเจ้าไว้ที่ส่วนล่างของไทม์ไลน์ เขามีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาเดียวกับผู้เขียนพันธสัญญาเดิมหลายคนในภายหลัง แต่สาวกของพระองค์รักษาคำสอนของพระองค์ด้วยวาจาไม่ใช่ลายลักษณ์อักษร

ตอนนี้เราได้เพิ่มงานเขียนในพันธสัญญาใหม่ พระเยซูไม่ได้เขียนหนังสือเล่มใดในพันธสัญญาใหม่ แทนที่จะเป็นสาวกและอัครสาวกเขียนหนังสือทั้ง 27 เล่มของพันธสัญญาใหม่ การตรึงกางเขนและการฟื้นคืนพระชนม์ของพระเยซูเกิดขึ้นในปี ส.ศ. 33 อัครสาวกของเขาเขียนหนังสือพันธสัญญาใหม่ประมาณช่วง 50 ปีระหว่างคริสตศักราช 40 – 90 เราแสดงช่วงเวลานี้เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีน้ำเงินหลังพระเยซู

ในทำนองเดียวกัน พระพุทธเจ้าก็มิได้ทรงนิพนธ์พระสูตรหรือพระไตรปิฎกแต่อย่างใด ประเพณีทางพุทธศาสนาและนักวิชาการชี้ให้เห็นว่าหลังจากการส่งพระไตรปิฎกด้วยปากเปล่า พระสงฆ์ได้เขียนพระสูตรเป็นครั้งแรกในศตวรรษแรกก่อนคริสตศักราช เราแสดงสิ่งนี้ด้วยสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินอีกอันที่ด้านล่างของไทม์ไลน์

ข้อความในพระคัมภีร์ถึงวันนี้

ตอนนี้เรารวมสำเนาต้นฉบับที่เก็บรักษาไว้ในปัจจุบันเนื่องจากไม่มีงานเขียนต้นฉบับอีกต่อไป นักวิชาการลงวันที่สำเนาที่เก่าแก่ที่สุดที่มีอยู่ในปัจจุบันของหนังสือพันธสัญญาเดิมหรือที่เรียกว่าDead Sea Scrollsจาก 250 – 100 ก่อนคริสตศักราช  บทความนี้มีข้อมูล เพิ่มเติมเกี่ยวกับ Dead Sea Scrolls ด้วยเหตุนี้ พวกอาลักษณ์จึงคัดลอกต้นฉบับภาษาฮีบรูเหล่านี้เพียงไม่กี่ร้อยปีหลังจากผู้เขียน (เยเรมีย์ เศคาริยาห์ ฯลฯ) เขียนต้นฉบับ เราแสดง Dead Sea Scrolls เหล่านี้ในไทม์ไลน์เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีเขียวขนาดเล็ก

นักโบราณคดีและนักวิชาการได้ค้นพบสำเนาต้นฉบับมากกว่า 24,000 ส่วนของพันธสัญญาใหม่ พิพิธภัณฑ์และสถาบันต่างๆ ทั่วโลกจัดเก็บสำเนาจำนวนมากเหล่านี้ไว้ ในจำนวนนี้ประมาณ 5,000 ภาษาเป็นภาษากรีก ซึ่งเป็นภาษาที่ผู้เขียนพันธสัญญาใหม่เขียนขึ้น นักวิชาการลงวันที่สำเนาพันธสัญญาใหม่ที่เก่าแก่ที่สุดในปี ส.ศ. 125 ประมาณ 50 ปีหลังจากต้นฉบับ จากนั้นในอีก 1,100 ปีต่อมา นักธรรมาจารย์ได้คัดลอกต้นฉบับที่เหลืออีก 24,000 ฉบับ สี่เหลี่ยมผืนผ้าสีเขียวยาวแสดงช่วงเวลาที่อาลักษณ์ทำสำเนาเหล่านี้

พุทธสูตรจนถึงปัจจุบัน

สำเนาพระสูตรที่เก่าแก่ที่สุดที่มีอยู่ในปัจจุบัน ประมาณ 150 ต้นฉบับและเขียนด้วยภาษากันฮารี พบในภาคเหนือของปากีสถาน นักวิชาการระบุวันที่เหล่านี้ระหว่างศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตศักราชถึงศตวรรษที่ 3 ^ตามที่แสดงในสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีเหลืองใต้เส้นเวลา

เนื่องจากภาษาบาลีและอักษรจีนเป็นข้อความทางพุทธศาสนาที่สำคัญที่สุด ไทม์ไลน์จึงรวมสิ่งเหล่านี้ไว้ด้วย พระไตรปิฎกฉบับแรกสุดที่มีอยู่ของจีนเรียกว่าพระไตรปิฎกจ้าวเฉิงจิน (趙城金藏) สร้างขึ้นในสมัยกุบไลข่านแห่งราชวงศ์หยวนเมื่อ พ.ศ. 1150 พระไตรปิฎกภาษาบาลียุคแรกสุดที่ได้รับการ ยอมรับจากสำนักเถรวาทมีอายุถึงปลายคริสต์ศตวรรษ^{ที่ 15} เรารวมทั้งสองสิ่งนี้ไว้ในไทม์ไลน์เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีเหลือง

ในที่สุด ในการประชุมพุทธสภาครั้งที่^{6 ระหว่าง พ.ศ. 2497-2499 ผู้นำประชุมกันเพื่อพิจารณาการพิจารณาขั้นสุดท้ายและการแก้ไขข้อความภาษาบาลี} เรารวมสิ่งนี้ไว้ในไทม์ไลน์ด้วย เนื่องจากปัจจุบันภาษาบาลีและสันสกฤตไม่ได้ถูกใช้เป็นประจำ นักภาษาศาสตร์จึงต้องแปลข้อความเหล่านี้เป็นภาษาอังกฤษ ไทย พม่า เขมร สิงหล หรือภาษาอื่นที่มีชีวิตเพื่อที่จะอ่านข้อความเหล่านี้

การแปลหรือการทับศัพท์

เดิมผู้เขียนพระคัมภีร์เขียนเป็นภาษาฮิบรู (สำหรับพันธสัญญาเดิม) และในภาษากรีก (สำหรับพันธสัญญาใหม่) พวกเขาเขียนพันธสัญญาใหม่เป็นภาษากรีก เพราะในสมัยนั้น ภาษากรีกเป็นภาษาสากลเช่นเดียวกับภาษาอังกฤษในปัจจุบัน การเข้าใจอิทธิพลของภาษากรีกที่มีต่อทั้งพันธสัญญาเดิมและพันธสัญญาใหม่เป็นสิ่งสำคัญในการทำความเข้าใจการแปลพระคัมภีร์สมัยใหม่ 

เราต้องเข้าใจพื้นฐานของการแปลเสียก่อน ผู้แปลบางครั้งเลือกที่จะแปลด้วยเสียง ที่คล้ายคลึงกัน มากกว่าความหมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงชื่อหรือชื่อเรื่อง สิ่งนี้เรียกว่าการทับศัพท์ รูปภาพด้านล่างแสดงความแตกต่างระหว่างการแปลและการทับศัพท์ จากภาษาสิงหล คุณสามารถเลือกได้สองวิธีในการนำคำว่า ‘Three Baskets’ เป็นภาษาอังกฤษ คุณสามารถแปลตามความหมายที่ให้ ‘สามตะกร้า’ หรือแปลตามเสียงเป็น ‘พระไตรปิฎก’

ไม่มีคำว่า ‘ถูก’ หรือ ‘ผิด’ ในการเลือกการแปลหรือการทับศัพท์สำหรับชื่อเรื่องและคำสำคัญ ตัวเลือกขึ้นอยู่กับว่าผู้คนเข้าใจหรือยอมรับคำศัพท์ในภาษาของผู้รับได้ดีเพียงใด

พระคัมภีร์ไบเบิล

การแปลพระคัมภีร์ครั้งแรกเกิดขึ้นพร้อมกับการแปลพันธสัญญาเดิมในภาษาฮีบรูเป็นภาษากรีกประมาณ 250 ปีก่อนคริสตศักราช การแปลนี้เรียกว่าSeptuagint (หรือ LXX) และมีอิทธิพลมาก เพื่อไม่ให้เส้นเวลาของเรารกรุงรัง เราจึงไม่ได้รวมพระคัมภีร์ไบเบิลฉบับพระคัมภีร์ไบเบิลไว้ในนั้น แต่โดยพื้นฐานแล้วก็เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่มีการคัดลอกหนังสือม้วนหนังสือทะเลเดดซีภาษาฮิบรู ดังนั้นพันธสัญญาเดิมจึงมีทั้งภาษาฮีบรูและกรีกหลังจาก 250 ก่อนคริสตศักราช เนื่องจากพันธสัญญาใหม่เป็นภาษากรีก ข้อความอ้างอิงมากมายในพันธสัญญาเดิมจึงมาจากพระคัมภีร์ไบเบิลฉบับภาษากรีก

การแปลและการทับศัพท์ใน Septuagint

ภาพด้านล่างแสดงให้เห็นว่าสิ่งนี้ส่งผลกระทบต่อพระคัมภีร์ไบเบิลในยุคปัจจุบันทั้งหมดอย่างไร โดยมีขั้นตอนการแปลแสดงเป็นควอแดรนต์

พันธสัญญาเดิมภาษาฮีบรูดั้งเดิมอยู่ในควอดแรนท์ #1 เนื่องจาก Septuagint เป็นการแปลภาษาฮีบรูเป็นภาษากรีก (ในปี 250 ก่อนคริสตศักราช) เราจึงแสดงลูกศรที่เคลื่อนจากควอแดรนท์ #1 ถึง #2 ผู้เขียนพันธสัญญาใหม่เขียนพันธสัญญาใหม่เป็นภาษากรีก ดังนั้นหมายความว่า #2 มีทั้งพันธสัญญาเดิมและพันธสัญญาใหม่ ในครึ่งล่าง (#3) เป็นการแปลพระคัมภีร์ในภาษาสมัยใหม่ (เช่น ภาษาอังกฤษ) นักภาษาศาสตร์แปลพันธสัญญาเดิมจากภาษาฮีบรูดั้งเดิม (1 -> 3) และพันธสัญญาใหม่จากภาษากรีก (2 -> 3) ผู้แปลต้องตัดสินใจว่าจะทับศัพท์หรือแปลชื่อและชื่อเรื่องตามที่อธิบายไว้ข้างต้น

การรู้คำแปล/การทับศัพท์และพระคัมภีร์ไบเบิลฉบับแปลเป็นพื้นฐานให้เข้าใจว่าชื่อเรื่อง ‘พระคริสต์’ มาจากไหน ศาสดาพยากรณ์เขียนคำพยากรณ์เกี่ยวกับพระคริสต์ผู้เสด็จมาโดยเริ่มตั้งแต่หนึ่งพันปีก่อนที่พระเยซูคริสต์จะเสด็จมาบนโลก คำพยากรณ์เหล่านี้เป็นหลักฐานว่าการกลับชาติมาเกิดของพระเยซูคริสต์เป็นแผนการของพระเจ้าผู้สร้าง เรามาดูกันว่าชื่อ ‘พระคริสต์’ มาจากไหน